Μουσικό Σχολείο Πρέβεζας

 

Παιδί ακόμα, όταν κοιτούσα της θαλάσσης το χορό,

τους είπα πως κάτι μου λέει, δεν κάνει να τη λησμονώ.

Μα κείνοι μου 'παν πως είναι απλά ο αέρας

πως ήταν, λένε, της φαντασίας μου το πέρας.

Έτσι, τελείωσα τη φράση, έβαλα κόμμα.

 

Έγραφα με κιμωλία και κοιτούσα απ' το παράθυρο το φως

τους είπα: κοιτάξτε έξω, κάτι μας λέει ο Θεός!

Μα κείνοι μου 'παν πως είναι που 'μαι παιδί ακόμα

θα καταλάβω σαν μεγαλώσω, έχω καιρό ακόμα...

Έτσι τελειώνοντας την πρόταση, έβαλα τελεία.

 

Τώρα που μεγάλωσα και τρέχω με την τσάντα όλη μέρα στον ώμο

κατάλαβα απ' τη ζωή ένα πράγμα μόνο:

πως δεν είναι έτσι όπως πιστεύουν οι μεγάλοι

δεν πουλάνε σε βιβλίο τη φαντασία και το χρόνο, όχι

αυτήν τη φορά για να νικήσεις θέλει πάλη.

 

Και αργά πλέον, πάω και παρακαλάω τη θάλασσα να μου μιλήσει

πάω κλαμένος το πρωί και τρίβοντας άγρια την κιμωλία

περιμένω το φως και το Θεό την απορία να μου λύσει

αν όντως αυτό έχει πλέξει η Κλωθώ με το νήμα

ή αν εμείς φταίμε και πέσαμε του εαυτού μας θύμα...

 

Μα για απάντηση πήρα μονάχα μια σιωπή χωρίς καθόλου φαντασία

κι έφυγα με την κιμωλία στο χέρι, μες στην αφασία

και φτάνοντας στη θάλασσα

που μες στο μυαλό μου είχε σαν λουλούδι μαραθεί

παρατηρώ πως πλέον είχε σαν ασήμαντο ποτάμι ξεραθεί.

 

Και τώρα, κάθομαι και σκέφτομαι πως

ποτέ τελικά δεν έμαθα το τραγούδι το ωραίο της θαλάσσης

φταίει μάλλον που το λησμόνησα εξ' αρχής.

Κι εσύ, φίλε, άμα τύχει και τ' ακούσεις, τρέχα, απάντησε νωρίς.

Τότε, ένα χέρι απαλά θα σε σπρώξει κι ύστερα για τα παιδιά, μύθος θα γενείς.

 

 

Είχες την ελπίδα οδηγό

και το Θεό βοήθεια

είχες την αγάπη θησαυρό

και μάρτυ την αλήθεια.

 

Είχες τ' αθάνατο νερό

κι έλεγες πως το ήπιες

μα πλέον μέσα στον καημό

λες πως λάθος το είπες.

 

Και τι είσαι τώρα;

Τίποτα.

Άδειο χαρτόκουτο που κάποτε

είχε μέσα του κρυστάλλινα ποτήρια

ευχές που τις κλειδώσανε

και τάχα χάσαν τ' ανοιχτήρια.

 

Βλέπεις τα όπλα από μακριά

τα βλέφαρά σου μηχάνημα υαλοκαθαριστήρων

βλέπεις τα πτώματα να πάνε όλο και πιο βαθιά

Τα απομεινάρια των ονείρων.

 

Και τι είσαι τώρα;

Τίποτα.

Άδειο χαρτόκουτο που κάποτε

είχε μέσα του κρυστάλλινα ποτήρια

ευχές που τις κλειδώσανε

και τάχα χάσαν τ' ανοιχτήρια.

 

Και τι είσαι τώρα;

Τίποτα.

Άδειο χαρτόκουτο που κάποτε

είχε μέσα του κρυστάλλινα ποτήρια

αηδόνι που το αιχμαλώτισαν

και λεν πως χάσαν τ' αντικλείδια...

 

Στις 9 Απριλίου 2016 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αλέξανδρος» της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Απονομής των Βραβείων-Επαίνων του 7ου Πανελλήνιου Μαθητικού Ποιητικού Διαγωνισμού που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδος. Η μαθήτρια Νεφέλη Βερυκίου της Γ΄ Γυμνασίου παρευρέθηκε στην εκδήλωση για να παραλάβει τον έπαινό της, καθώς διακρίθηκε ανάμεσα στις πολλές συμμετοχές από όλη την Ελλάδα, οι οποίες φέτος ξεπέρασαν τις 1.000.